Confrontatie met de armoede

Een week na aankomst besluiten we de Argentijnse hoofdstad achter ons te laten. Het Milhouse hostel beviel uitstekend door de goede hygiëne, degelijke kamers, ruime relax ruimtes en behulpzaam personeel. Toch zullen we de indringende uitlaatgassen missen als kiespijn.

Met een Boca Juniors shirt als aanwinst lopen we richting het busstation om de bus te pakken richting Rosario. In deze ´culturele tweede hoofdstad´ zijn Lionel Messi en ´Che´ Guevara geboren. Met open mond aanschouwen de bus die ons naar de plaats van bestemming brengt. De stoelen zijn zo ruim dat je er met gemak twee gemiddelde Amerikanen in kwijt kunt en zelfs de langste man ter wereld zou te veel beenruimte hebben. Om het nog bonter te maken klappen we het voetenbankje naar achteren en schuiven we zuchtend onze stoel in de ligstand.

Terwijl de muzikale klanken de trommelvliezen verwennen, via de oordopjes van de mp3 speler, leunen we nog wat meer naar achteren in onze te dikke stoel. Een ultiem gevoel van vrijheid en genot bekruipt me ons al snel. Langzaam maar zeker maakt het drukke Buenos Aires plaats voor pittoreske weilanden met Nederlands aandoende koeien en paarden. Ontspannen zien we de landschappen aan ons voorbij glijden, maar toch zien we inmiddels ook de andere kant van Argentinië. Stalen platen staan op elkaar gezet en dit blijken ´huizen´ te zijn voor mensen. In Nederland zou een zwerver nog bedanken voor eer, maar hier leven hele families bij elkaar.

Als we na zo´n vier uur rijden Rosario bereiken schrikken we van het aangezicht. Complete wijken bestaan uit in elkaar gevouwde huizen die je eigenlijk niet zo mag noemen. Duimend dat de buschauffeur ons hier niet achterlaat zien we tot onze opluchting dat hij door rijdt tot de buscentrale. Daar stappen we snel in een taxi om ons hostel op te zoeken en ook dat blijkt een verhaal op zich.

Het ´Art´ hostel blijkt een karaktervol en kleurrijk huis waar meerdere sfeervolle kamers met bedden staan. We worden begroet door een dame van een jaar of zestig die rechtstreeks uit de Adams Family gestapt lijkt. En de gasten zitten erbij alsof ze hier al tachtig jaar op hetzelfde stoeltje plichtmatig hun sigaretten weg paffen. De naam van het hostel blijkt terug te vinden in alle schilderwerken, waarvan de een schitterend is en de ander afschuwelijk. Vanavond maken we er een rustig avondje van om morgen fris en fruitig op zoek te gaan naar vertier.