Zuid-Amerikaanse tegenstellingen

Na Florianópolis trekken we richting de climax van onze reis: het WK in het epicentrum van het voetbal, Brazilië. Duizenden Nederlanders staan om half tien in de ochtend klaar op het `Plaza Publico` in Porto Alegre.

Oranje, Grémio en Internacìonal shirtjes staan onevenwichtig verdeeld, terwiijl een veredelde kroegzanger de sfeer probeert op te krikken. Hoewel we de slaap nog uit onze ogen wrijven, smaken de biertjes als waterijs op een snikhete zomerdag. Met elke slok bier uit de halve liter blikken Skol bier stijgt de sfeer. De eerder nog zo stroeve en stijve Hollandse heupen beginnen voorzichtig heen en weer te wiegen. Zodra de Oranjekoorts op het hoogtepunt is, lijken de Brazilianen toeristen in eigen stad te worden. Vandaag bepaalt de Hollandse polonaise het muzikale ritme en wij zijn de artiesten.

Kjeld geeft een interview en op datzelfde moment lijkt mijn schouder een boom die aangevallen wordt door spechten. Elke paar minuten tikt er een andere Braziliaanse dame op mijn schouder om te vragen: `can we take picture with you´? Gewapend met onze Prodentsmile slaan we ons door de optocht heen. De wedstrijd is enerverend en frustrerend tegelijkertijd. Het spel van de ´Naranja Mecánica`is bedroevend, maar de mooie doelpunten en de driepunter leveren meer dan genoeg redenen op voor een feestje.

Na het zien van het Braziliaanse strand, stad en voetbal is het tijd voor een ander soort bezienswaardigheid in dit oogverblindende land: natuur. De bus brengt ons naar Bonito, waar we toekans, papegaaien en enorme vissen zien. Daarna is het tijd voor de afscheidsreis van Kjeld binnen Zuid-Amerika. Vol ontzag, verbazing en ongeloof staren we om ons heen bij de watervallen van Puerto Iguazu, Argentinië. Schier oneindig klettert het water van ruige en brute rotsen op grote hoogte naar beneden. De boekjes en internetsites hebben niet overdreven of gephotoshopt.

Nadat Kjeld zijn achtenveertig urige reis richting Amsterdam is begonnen vervolg ik mijn tocht naar de Braziliaanse kant van watervallen. Om half twee `s nachts, op een uitgestorven minivliegveld, sluit ik na twee maanden eindelijk mijn meisje weer in mijn armen. Samen bewonderen we Cataratas do Iguaçu, zoals de Brazilianen de watervallen noemen. Met een soort pier lopen we zo ongeveer het hart van een ontzagwekkende waterval in.

Het gestaag opgebouwde beeld van de Braziliaanse bevolking wordt later binnen een paar seconden (bijna) afgebroken. Trots paradeer ik in mijn oranje shirt over de Braziliaanse straat, als een man in een Argentinië shirt ons tegemoet loopt. Druk gebarend en sprekend in het Portugees lijkt hij zijn levensverhaal kwijt te willen. We krijgen een hartstochtelijke en stevige hand van hem en hij lijkt te vertellen dat hij niet uit Argentinië komt. Een paar tellen later vindt meneer het nodig om een flinke portie tuf op de achterkant van mijn oranjeshirt te deponeren. Hij bleek om geld voor `eten´ te vragen. Toen ik weigerde, bleek zijn enthousiasme om ons te ontmoeten ineens weg. Gezien het doorgesnoven bekkie van meneer zijn we gelukkig zo verstandig om door te lopen. Er zijn immers mooiere plekken om te zien in Brazilië dan het politiebureau.

Momenteel is Ciudad del Este (Stad van het Oosten) onze thuisbasis. Dit `belastingvrije paradijs´ in Paraguay biedt huis aan mensen in dikke Porsches. De man aan het einde van de volgende straat slaapt echter elke avond met zijn hele gezin in een afgekeurde tent. Waar de uitlaatgassen van de Porsche elke dag de longen van zijn kinderen vergiftigen.