Montevideo

Na een tussenstop, van een nacht in Buenos Aires, laten we Argentinie (voorloptig) achter ons. Het land van Suarez, zon, zee, strand en het broodje hartaanval (Chivita) wacht op ons. De avond puzzelen wat nou het goedkoopst zou zijn (over land met de bus, een stukje met de boot en dan met de bus of toch helemaal met de boot) leverde meer vragen dan antwoorden op. We besluiten met de taxi naar de haven te gaan, daar de boot te pakken en dan vanaf Colonia del Sacramento met de bus te gaan. Voorbereid op een lange, slopende, irritatie opwekkende en eindeloze reis gaan we veelbelovend van start. De taxi stopt voor de deur van het bedrijf dat ons met de boot naar Uruguay brengt. En de vrouw bij het inchecken op de boot spreekt zelfs Engels! Alleen is het vandaag de zestiende en niet de zeventiende zoals op ons kaartje staat. Doordat Kjelds computer nog op de Nederlandse tijd stond hebben we een dag later geboekt. De dame hoort ons gebed aan en maakt de reis in orde.

Na ongeveer 2,5 uur varen zetten we voet aan Uruguayaanse bodem. Binnen vijf minuten zijn we min of meer besprongen door twee locals die ons willen helpen om de juiste bus te pakken. Argwanend, omdat mensen in Argentinie zelfs geld wilden om de weg te wijzen, stemmen we in met de aangeboden hulp. Uruguayanen blijken niet elke hulp aan te bieden in de hoop er geld aan te verdienen. En ook spreken zij Engels! Na een busreis van ongeveer vier uur, langs een weg waar geen mens te zien is, arriveren we in ons hostel Ukelele. Het is sfeervol, ruim en bovendien liggen we met twee mensen op een kamer van zeven. Dat komt de nachtrust ten goede.

De hoofdstad Montevideo ligt aan het strand en dat levert ons later tijdens een fietstocht prachtige plaatjes op. Wel merken we dat het geen hoogseizoen is, want de straten zijn niet zo vol als in Buenos Aires. De prijzen hier doen bijna Nederlands aan. Daarom knijpen we ons in de handen met de keurige keuken die hostel biedt. Elke avond staan we als een getrouwd stel in de keuken om een betaalbare maaltijd te bereiden. Een van de sierraden van dit land heb ik de eerste dag ontdekt in de supermarkt. Voor acht euro koop je een overheerlijke fles Uruguayaanse rum.

Toch is de dagelijkse wandeltocht naar de supermarkt allesbehalve een traktatie voor je reukvermogen. Zwervers liggen lepeltje-lepeltje onder een versleten kleed. Al loop je aan de andere van de straat, dan nog dringt de stank van zweet, en nog meer dingen, ongevraagd je neus binnen.

Om het leven hier betaalbaar te houden verkiezen we de benenwagen boven de bus of taxi. En om te communiceren is het leren van Spaans allesbehalve overbodig, want ook hier spreken veel mensen geen Engels. Daarom zit ik dagelijks met een boekje voor mijn neus waarin ik Spaanse woorden en zinnen geschreven heb. Zeker met het oog op de toch richting Bolivia en Peru ben ik er van overtuigd dat dit de tijd en moeite waard is. Zo heb ik met succes de weg gevraagd, en gevonden, naar het stadion. En de beste man keek me niet eens aan alsof hij water zag branden.

Vandaag hebben we onszelf verwend met een Suarez shirt van Uruguay. Dit vonden we een broodnodige aankoop, omdat we over negen dagen naar de wedstrijd Uruguay-Ierland hopen te gaan. Vanmiddag hebben we het stadion en het bijbehorende museum alvast bekeken. Zondag hopen we aanwezig te zijn tijdens de strijd om de Uruguayaanse titel.

Kortom, de (voetbal)reis gaat hier relaxed en volledig volgens plan.